Paisaxes

O can ouveaba ó lonxe. Unha bruma mesta impedía ver o camiño que levaba á leira; carballos e castiñeiros adiviñábanse a ambos lados e o silencio facía máis evidente a nosa respiración. Pouco a pouco ía aparecendo o contorno desdibuxado da capela e unha besta sacaba a cabeza entre a néboa. A medida que iamos baixando, ía disipando a nube e a brillante luz do amencer iluminaba os campos verdes e as terras de labor. Piar de paxaros, alleos ó noso paso, acompañaban o murmurio dos regatos. Lonxe quedaba xa a aldea. Os meus pés cansos tropezaban coas pedras do camiño, detrás da miña nai, mentres apertaba con forza na man a moeda que me dera a miña avoa, o seu último agasallo, e miraba ó meu redor intentando reter nalgún recuncho do meu ser a paisaxe do lugar e os sons da natureza para lembralos cando estivera na nosa casa da cidade, onde só se oían as máquinas das fábricas e se vían desde a ventá antenas e terrazas ata onde alcanzaba a vista. Alí, xa no colexio, sentaba baixo a árbore solitaria do patio, a única que había en todo o contorno, e contemplaba as súas ramaxes que me falaban de tristura e soidade.